? W języku japońskim, inaczej niż w języku polskim, istnieją tak zwane klasyfikatory. Oznacza to, że różne przedmioty różnie liczycie, w zależności od tego czym są. Po polsku możecie powiedzieć jeden samochód, jedno krzesło, jedna koszula, jeden człowiek i tak dalej. W japońskim trzeba wiedzieć jakie „JEDEN” użyć.
? Co ciekawe, na podstawie przeprowadzonych już dawno temu ankiet ustalono, że japońskie dzieci już w wieku przedszkolnym (6 lat) posługują się kilkoma klasyfikatorami.
Klasyfikatory te to następująco:
- つ [tsu] – rzeczy nieożywione; czasem mówi się że to klasyfikator ogólny, używany, gdy nie znamy innego. Tylko jak to o nas świadczy? ? Niemniej, zawsze lepiej powiedzieć coś niż nic!
- 本 [hon] – rzeczy podłużne i cylindryczne; obłe
- 枚 [mai] – przedmioty płaskie
- 人 [nin] – ludzie
- 匹 [hiki] – małe zwierzęta (np. psy, chomiki)
- 台 [dai] – maszyny, pojazdy, meble
- 個 [ko] – małe rzeczy (z grubsza równej długości w każdym kierunku – czyli np. nie mały kij, który jest długi, ale wąski)
Zastanawiające jest, że na studiach klasyfikator ko pojawił się bardzo późno, bo dopiero na drugim roku. Oczywiście zależało to od podręcznika, którego używaliśmy.
No to jak, jesteście już jak sześciolatek czy potrzeba jeszcze trochę przysiąść? ?
