Jak wygląda antykoncepcja w Japonii?

Wiemy już, że dylemat aborcji istniał w Japonii już bardzo długo: po reżimie rządu militarnego bakufu, kiedy to w samej stolicy Edo zakazano przerywania ciąży (choć poza jej granicami nietrudno było o zabieg), już w 1923 roku zalegalizowano prawo aborcyjne jako jednej z form antykoncepcji. Od lat 60. obserwuje się jednak regularny spadek zarejestrowanych aborcji. Wierzy się, że regresja ta związana jest z coraz skuteczniejszymi metodami antykoncepcji, a także kryzysem seksualnym wśród współczesnych Japończyków. A jak wyglądają współczesne metody zapobiegania ciąży?

Antykoncepcja w Japonii

Środki antykoncepcyjne w Japonii są dostępne od co najmniej XVII wieku, a jej ewolucja była zależna od kontekstu politycznego, społecznego i gospodarczego. Przed I wojną światową powszechne metody zapobiegania ciąży obejmowały aborcję, dzieciobójstwo i prezerwatywy. Doustny środek antykoncepcyjny, choć znany w kręgach intelektualnych, nie był szeroko rozpowszechniony aż do okresu międzywojennego. Wtedy to, debata na temat kontroli urodzeń zyskała publiczne poparcie i rozgłos. Jednak to militaryści, których celem było osiągnięcie silnej populacji w celu stworzenia z Japonii międzynarodowej potęgi, przeważyli, gdy kraj ten przygotowywał się do przystąpienia do II wojny światowej. Koniec II wojny światowej i późniejsza demilitaryzacja Japonii przyniosły nacisk na redukcję populacji. Dowodzone przez USA okupacyjne SCAP (Najwyższe Dowództwo Sojuszniczych Sił Zbrojnych) obawiały się bowiem wzrostu komunizmu lub militaryzmu, który stworzyłby zagrożenie dla demokracji i „wolnego świata”.

Obecnie różne rodzaje antykoncepcji są dostępne dla kobiet w drogeriach, online lub podczas wizyty w klinice. Około 80 procent zamężnych kobiet w Japonii preferuje prezerwatywy jako środek antykoncepcyjny.Inne formy antykoncepcji, takie jak „pigułka po”, są dostępne tylko poprzez wizytę w klinice. Japońskie ubezpieczenie zdrowotne z kolei, nie obejmuje doustnych środków antykoncepcyjnych (zalegalizowane w 1999 roku). Pigułki antykoncepcji awaryjnej zostały zatwierdzone przez Ministerstwo Zdrowia w 2011 roku; wymagają one recepty od lekarza.

Historia

Po zakończeniu długiego okresu izolacjonizmu kraju (tzw. 鎖国 – sakoku) około lat 50. XIX wieku, Japonia zaczęła dążyć do stworzenia nowoczesnego państwa na arenie międzynarodowej. Zwracając uwagę na siłę i potęgę dużych armii, zaczęto inwestować w liczbę i jakość swojej populacji jako rezerwę dla swoich sił zbrojnych. Zachęcano wówczas kobiety do odgrywania „istotnej roli w sferze domowej” — 良妻賢母 – ryōsaikenbo. Japoński kodeks karny z 1880 r. i jego późniejsza nowelizacja z 1907 r. przewidywały karę do roku więzienia za aborcję. Z tego względu, ideologia dobrej żony, mądrej matki została wzmocniona w tamtym czasie. Rząd bowiem na każdym kroku podkreślał obywatelski obowiązek kobiety jako kreatorki ogniska domowego. Środki te nie stłumiły jednak w pełni oporu japońskich kobiet. Już pod koniec XIX wieku feministki rozprawiały nad zaletami i wadami ówczesnych środków antykoncepcji w różnych artykułach redakcyjnych.

Koniec I wojny światowej zapoczątkował nową falę ruchu metod zapobiegania ciąży wynikającą z niestabilności. Dzięki wizycie Margaret Sanger w Japonii w 1922 roku, rozpowszechnianiu drukowanych informacji i otwarciu klinik, a Japończycy wreszcie zetknęli się ze współczesnymi środkami antykoncepcyjnymi. Rządowy sposób myślenia o populacji jako wyznaczniku potęgi narodowej pozostało jednak niezachwiane. To doprowadziło japoński rząd do zakazu sprzedaży i stosowania leków w latach trzydziestych XX wieku, uznając je za szkodliwe dla obywateli.

W 1953 roku japońskie Ministerstwo Zdrowia powołało Japońskie Stowarzyszenie Planowania Rodziny (JFPA); nie zapewniono jednak żadnego finansowania rządowego. W latach 60. zaczęto rozważać legalizację pigułek antykoncepcyjnych, ale do 1989 roku nadal nie podjęło decyzji. Istniały obawy, że dostęp do pigułek antykoncepcyjnych zmniejszy stosowanie prezerwatyw, a tym samym zwiększy wskaźniki STI (chorób przenoszonych drogą płciową). Powszechnie wypowiadano się także na temat skutków ubocznych leków. W 1999 roku JFPA zatwierdza niskie dawki pigułek. Zbiegło się to w czasie z akceptacją leku na zaburzenia erekcji (Viagra). Pigułki antykoncepcji awaryjnej Ministerstwo Zdrowia zatwierdza dopiero w 2011 roku. Nadal wymagają one recepty od lekarza.

Dostępne środki antykoncepcji

Japońskie ubezpieczenie zdrowotne nie pokrywa antykoncepcji. Znalezienie odpowiedniego lekarza jest kluczowe, ponieważ regularne badania krwi są częścią pakietu pigułek, a wiele recept antykoncepcyjnych wymaga comiesięcznego odnawiania.

Do dostępnych metod antykoncepcji należą: 

  • Pigułki: są znane jako keikōhininyaku (経口避妊薬), ale częściej nazywane są piru (ピル). Pigułkę można nabyć u zwykłego ginekologa i zwykle kosztuje około 2000-3000 jenów za miesiąc, w zależności od lekarza i marki.
  • Prezerwatywy: czyli kondoumu – コンドーム, są najczęściej stosowaną metodą antykoncepcji i są dostępne w każdym sklepie i drogerii.
  • Wkładki lub pierścienie: takie jak spirale (shikyunaikigu – 子宮内器具) lub pierścienie dopochwowe (hininringu – 避妊リング) są dostępne w Japonii w cenie zależnej od kliniki.
  • Termometr: termometr dla kobiet (fujintaionkei – 婦人体温計) można kupić w każdej drogerii.
  • Antykoncepcja awaryjna – pigułka „po”: czyli afutaa piru – アフターピル.

Do niedostępnych metod antykoncepcji należą: 

  • Prezerwatywy dla kobiet (rzadko)
  • Diafragmy (rzadko)
  • Minipigułki
  • Zastrzyki antykoncepcyjne
  • Implanty hormonalne
  • Plastry hormonalne
  • Gąbki antykoncepcyjne
Subscribe
Powiadom o
guest

0 komentarzy
najstarszy
najnowszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments

Może Ci się spodobać: